Çocuklar ve ergenler depremler gibi afetler sonrasında yetişkinlerle karşılaştırıldığında durum hakkında daha az bilgiye sahip oldukları, olayları kontrol etmek için henüz yeterli baş etme ve duygu düzenleme becerileri edinemedikleri ve bu gibi durumlarda yetişkin bakımına ihtiyaç duydukları için daha fazla etkilenirler.

Okul öncesi çağdaki çocuklar alt ıslatma, uyku ve yeme bozuklukları gibi fiziksel tepkiler, konsantrasyon güçlükleri gibi bilişsel tepkiler, suçluluk, huzursuzluk, çaresizlik gibi duygusal tepkiler ve davranışlarda gerileme, saldırganlık gibi davranışsal tepkiler gösterirler.

Okul çağındaki çocuklar alt ıslatma, uyku ve yeme bozuklukları gibi fiziksel tepkiler, öğrenme bozuklukları ve okul başarısında düşüş gibi bilişsel tepkiler, ayrılık kaygısı ve yakınların sağlığıyla ilgili endişe gibi duygusal tepkiler ve söz dinlememe, okula gitmek istememe ve önceden sevdiği şeylere karşı ilgisiz davranma gibi davranışsal tepkiler gösterirler.

Ön ergenler ve ergenler uyku ve beslenme bozuklukları gibi fiziksel tepkiler, dikkat ve odaklanma güçlüğü gibi bilişsel tepkiler, korku, hüzün, öfke, çaresizlik gibi duygusal tepkiler, aile ve arkadaş ilişkilerinde bozulmalar gibi davranışsal tepkiler gösterirler. Ön ergenlerde olayı tekrar tekrar ve ölüm hakkında konuşma isteği gibi tepkiler gözlenebilirken, ergenlerde madde kullanımına ve kendine zarar vermeye eğilim gözlenebilir.

Çocukların ve ergenlerin deprem sonrası ortaya çıkan tepkilerinin görülme sıklığının/şiddetinin artmasına veya azalmasına yol açan bazı faktörler vardır. Bunlardan yaşça küçük olma, kız çocuğu olmak, önceki travmaların varlığı gibi bireysel özellikler ile depremin şiddeti ve büyüklüğü, ölüme tanık olma, maddi ve manevi kayıpların olması gibi olayla ilgili özellikler risk faktörü olabilir. Sosyal destek görme ve rutinlerin sağlanması ise koruyucu faktörlerdir.